Jak czyścić stare monety wykonane ze złota i srebra?
Stare monety wymagają bardzo delikatnego obchodzenia się z nimi. Są bardzo wrażliwe na wiele środków, dlatego trzeba uważać podczas ich czyszczenia lub zlecić to specjalistom.
Złoto jest metalem szlachetnym, nie wchodzi więc w reakcje z żadnymi pierwiastkami. Dlatego zanieczyszczenia i zabrudzenia monet złotych łatwo jest wyczyścić. Brud, kurz i tłuszcz można usunąć letnią wodą z dodatkiem niewielkiej ilości mydła. Czerwone plamki będące tlenkami żelaza pochodzenia zwierzęcego wyczyścić można przez kilkukrotne zanurzenie monety w 7% roztworze kwasu solnego. Plamy koloru zielonego (pozostałość po długim leżeniu w ziemi) usuwa się w roztworze kwasu siarkowego z dodatkiem dwuchromianu sodowego. Po zabiegu monetę należy przepłukać pod bieżącą wodą, a następnie przetrzeć flanelową szmatką lub wysuszyć na słońcu.
Monety srebrne pokrywają się często patyną na skutek działania różnych czynników atmosferycznych. Nie należy ich pod żadnym pozorem czyścić chemicznie. Można je jedynie przetrzeć wilgotną szmatką w celu usunięcia kruzu i tłuszczu. Srebro wchodzi w reakcje chemiczne z różnymi pierwiastkami, dlatego trzeba zachować szczególną ostrożność podczas ich czyszczenia. Jednocześnie należy czyścić monety pochodzące z jednego okresu czy epoki.
W większości przypadków monety srebrne tak naprawdę wykonane są ze stopu srebra z miedzią w różnych proporcjach. Oprócz tego mogą być też domieszki cynku, cyny oraz ołowiu .Wchodzą one bardzo łatwo w kontakt z pierwiastkami zawartymi w ziemi i atmosferze. Im gorszej próby jest moneta tym trudniej utrzymać ją więc w dobrym stanie. Monety srebrne antyczne i średniowieczne, które leżały w ziemi setki lat ulegają zmianom molekularnym. Te zawierające cynę bardzo szybko ulegają utlenianiu. Są one kruche i łamliwe, a ich powierzchnia często jest nierówna. Takie zmiany można bardzo rzadko usunąć poprzez nagrzewanie. Często na monetach srebrnych pojawia się także śniedź zielona. Jest to produkt wiązania dwutlenku węgla z miedzią. Monety takie często łączą się w większe bryły, które rozdzielać należy przy pomocy amoniaku.
